Galiza. 25 de Xullo: milleiros maniféstanse o Día da Patria Galega, porque Galiza non ten rei

A data e o seu significado para o noso pobo

A orixe do Día dá Patria Galega remóntanse ao 1919, cando se celebrou a segunda “ Asemblea Nazonalista” das “Irmandades da Fala”, onde se decide que sexa o 25 de Julio, coincidindo coa festividade do apóstolo Santiago o Maior. A outra opción que se barallaba era o 17 de Decembro, sendo leste o aniversario da decapitación do mariscal Pardo de Cela en Mondoñedo, un nobre galego que loitou contra os Reis Católicos no século XV.

A celebración desta data prohibiuse durante a ditadura de Primo de Rivera desde o 1924 ata 1931. Durante a Segunda República retomáronse os actos, pero volvéronse prohibir durante o franquismo. O réxime franquista “institucionalizou” a celebración, facendo a Santiago o Maior “Patrón de España”, e pasou a ser unha festividade estatal. Isto tiña o obxectivo de desvirtuar a data e quitarlle todo contido de reivindicación da lingua e cultura galegas. Con todo, continuaron as celebracións no exilio en Buenos Aires.

En 1968 a UPG (Unión do Pobo Galego) realizou unha manifestación na Alameda de Santiago de Compostela, de forma clandestina, a cal rematou con fortes enfrontamentos coa policía franquista. O que coincidía cun crecemento da loita de clases a nivel mundial e cun auxe da loita antifranquista en todo o Estado, dándolle a esta data un carácter combativo.

A imaxe da vergoña: a división aguia debuxou as cores da bandeira española o Día de Galiza

O 2021 é Ano Xacobeo, ou ano Santo, e alongarase ata o 2022 por motivo da pandemia. Por este motivo o acto do Apóstolo foi máis pomposo do normal. Asistiron os reis Felipe VI e Letizia, acompañados da princesa Leonor e a infanta Sofía. Xunto ao Hostal dos Reis Católicos, na Praza do Obradoiro, esperábanos Alberto Núñez Feijóo, presidente da Xunta de Galicia, Pedro Sánchez, presidente do Goberno e as vicepresidentas primeira e segunda do goberno central Nadia Calviño e Yolanda Díaz. Si, a ministra que se fai chamar “comunista”. Mentres isto ocorría, a patrulla Aguia atravesou os ceos de Santiago pintando as cores da bandeira de España ata en dúas ocasións, provocando os berros de reprobación dos milleiros de persoas que se manifestaban a poucos centos metros de alí, na Alameda.

O fume vaise. O orgullo de sermos permanece. ✊#GalizaSenLimites pic.twitter.com/mHnN4y1y7C

— BNG (@obloque) July 25, 2021

Houbo unha gran presenza policial e controis aos accesos á Praza do Obradoiro e outras rúas da cidade. Ademais, produciuse unha parada militar para recibir ao Rei. Permitiuse a entrada a unhas duascentas persoas que foron apoiar o acto. Despois do recibimento inicial as autoridades entraron na Catedral para asistir á Ofrenda do Apóstolo. No interior o discurso do Rei caracterizouse por exaltar os “valores” do Camiño de Santiago, tentando branquear as ideas máis reaccionarias, baixo o manto da “convivencia”.

O acto volveu mostrar ata que punto Unidas Podemos, e en concreto Esquerda Unida, organización á que representa Yolanda Díaz, chegaron a capitular e adaptarse a cada unha das estruturas do Réxime do 78. A asistencia da vicepresidenta segunda a este acto é unha mostra de auto-humillación ao seu pobo, o galego, e á clase traballadora. É unha mostra de sumisión ao Réxime do 78, ao Estado imperialista español, á monarquía corrupta e os opresores do pobo traballador. Por moito que a ministra tente usar eufemismos para explicar un concepto de “ matria” española que xamais poderá existir, xa que España é unha cárcere de pobos e un país imperialista que defende ás súas empresas que explotan man de obra estranxeira en todo o mundo.

A manifestación do Día dá Patria mostra un BNG máis electoralista e cidadanista

A manifestación convocada polo BNG, baixo o lema “Por unha Galiza sen límites” saíu da Alameda ás 12 da mañá e percorreu as rúas de Santiago ata a Praza da Quintana, onde se realizou o acto presencial e na praza de As Praterías. Alí emitiuse o acto telematicamente, debido ás medidas de distancia social. Houbo xente que non puido entrar en ningunha das prazas por cuestións de aforo. No percorrido da manifestación houbo pequenos incidentes con manifestantes españolistas, que foron apoiar ao Rei nesta data, así como ao final da manifestación onde un pequeno grupo de dereita tentou rebentar a manifestación portando un megáfono mais foron expulsados polo servizo de orde da manifestación.

Outras organizacións galegas participaron da mobilización, como Vía Galega, plataforma social ampla creada en 2018 cunha estrutura similar á ANC catalá, Erguer- Estudantes dá Galiza, Coordinadora Nacional galega de emigrantes retornados, Federación Rural Galega ( FRUG), Sindicato Labrego Galego(SLG) ou a Asociación Solidariedade Galega co Pobo Saharauí. Estiveron presente traballadores en loita do naval de Ferrol, de empresas auxiliares de Endesa e da central térmica das Pontes e da fábrica de Alcoa en San Cibrao.

En ningún intre déuselles a palabra a dirixentes obreiros, e en xeral no acto non houbo unha centralidade das loitas actualmente en curso, nin da necesidade de organizar unha oposición nas rúas aos ataques da patronal e ao goberno autonómico e estatal. Tampouco estivo presente como tal a principal organización sindical de Galiza, a CIG (Confederación Intersindical Galega), como xa é habitual nos últimos anos neste acto, que tivo un marcado carácter electoralista.

Ademais, na cabeceira da manifestación participaron importantes figuras políticas de organizacións independentistas. Desde Catalunya destacan Oriol Junqueras de ERC, Natalia Sánchez e Albert Botrán da CUP, Xabi Oca de Poble Lliure ou Ester Rocabayera do Intersindical-CSC, Reis Gallego de Mes Compromís desde o País Valenciá. Desde Euskal Herria, Gari Mújica e Igor Zulaica de EH Bildu, Floren Aoiz de Sortu, Eva Blanco de Eukal Kartasuna e Maribel Vaqueiro do PNV. Outras organizacións que participaron foron a Alianza Libre Europea, o Partido Occitano, Izquierda Castellana, Ahora Canarias, o Partido Comunista Portugués e o Bloco de Esquerda, a Unión democrática bretoa, o Partido Comunista de Brasil, así como a Fronte Polisario e a Fronte Popular de Liberación de Palestina.

A mobilización tamén recibiu o apoio, sen asistencia, do Sinn Fein de Irlanda, o Scotish National Party de Escocia, o Plaid Cymru de Gales, Proyectu Republica de Sardina de Sardeña, o Movemento Popular do Rift, o Partido dos Traballadores de Brasil e outras organizacións de esquerda latinoamericanas e gobernos “progresistas”, así como o Consulado de Cuba. Este é o Internacionalismo do BNG, que non fai claras distincións entre organizacións de dereita, como o PNV, de centro esquerda como os gobernos populistas de Latinoamérica, con enormes contradicións para satisfacer as necesidades sociais ou outro tipo de organizacións. E só lémbrase do que pasa no resto do mundo algunhas datas ao ano, sen tentar realizar ningunha coordinación real entre as loitas obreiras e sociais a nivel internacional, nin sequera a nivel estatal no Estado español.

O discurso de Ana Pontón, portavoz nacional do BNG, estivo marcado por unha fraseología de esquerda, pero ningunha centralidade na loita de clases e o papel orgánico da clase traballadora na loita pola liberación nacional. Criticou á monarquía, defendeu a sanidade pública e aos traballadores na primeira liña na pandemia, así como a LGTBfobia e a extrema dereita, e fixo moito fincapé na “incompetencia” do presidente da Xunta, Alberto Nuñez Feijóo á hora de xestionar a pandemia. Tamén criticou a súa posición sobre baixar os impostos ás grandes empresas, pero defendendo que Biden e o OCDE están a avanzar neste sentido.

Pontón defendeu a xestión de países como Australia, Nova Zelandia ou Corea do Sur, sen ter en conta as súas diferenzas. Desde que empezou a pandemia o BNG centrouse en defender medidas restritivas á mobilidade e aos dereitos individuais, confinamentos e peches perimetrais, etc. Defender as vidas e sacrificar a economía, acaba salvando as vidas e a economía, segundo defenden. Pero a realidade é que non propuxo medidas como a suba da frecuencia do transporte público para manter baixos aforos ou a reconversión da industria para fábricas EPIS, máscaras ou respiradores na peor época da pandemia. Medidas que serían tremendamente útiles pero que atacarían directamente ao gran capital. En definitiva, o BNG non defende outra cousa que outra xestión capitalista da crise, pero “republicana” e “progresiva”, con tinguiduras socialdemócratas, sen verdadeiras medidas anticapitalistas.

En canto ao baixo ritmo de vacinación, Ana Pontón responsabiliza ao goberno galego, o cal, de feito, ten parte de responsabilidade. Pero, o certo é que se trata dun problema internacional onde as grandes farmacéuticas realizaron contratos fraudulentos coas principais potencias imperialistas, e as disputas xeopolíticas impediron a colaboración mutua. A proposta coherente para acabar con isto é a nacionalización sen indemnización das farmacéuticas e a anulación das patentes. Unha empresa farmacéutica pública podería mesmo “apropiarse” de patentes, como fixo no seu momento o goberno indio cos medicamentos contra a SIDA.

En xeral o seu discurso centrouse sobre todo na cuestión nacional, xerando a ilusión de que unha Galiza independente, ou simplemente un BNG forte que poida negociar co goberno central, é a garantía de que mellore a calidade de vida do pobo traballador e se satisfagan todas as necesidades sociais. Un discurso dirixido á clase traballadora, pero tamén aos “autónomos, pequena e mediana empresa”. Pero en ningún caso faise fincapé na necesidade de medidas de control democrático da economía, claramente anticapitalistas, como a expresa nacionalización das eléctricas, as farmacéuticas, as empresas de transporte, ou os estaleiros e a industria pesada galega. A tarifa eléctrica galega é unha medida demagóxica, que implicaría que as mesmas empresas responsables dun gran consumo eléctrico con gran impacto ambiental visen reducido o prezo da electricidade, probablemente sendo isto financiado con impostos ao pobo traballador.

“Unha Galiza sen límites”, “ facer grande Galiza”, son lemas que se usaron que indican a vontade do BNG de construír un proxecto “progresista”, pero interclasista, onde se chega a dicir que “as portas do BNG están abertas a todo aquel que defenda intereses de Galiza”. Independentemente da súa clase social?

Ana Pontón tamén realizou críticas correctas ao goberno central “progresista”, por non derrogar a Lei Mordaza e a Reforma Laboral, así como por permitir que suba o prezo da luz e dos alugueres, e por asumir unha débeda inmensa cos fondos europeos “ Next Generation”, que se pagarán con recortes sociais. Con todo, defende o acordo do BNG co PSOE e Unidas Podemos para a investidura de Pedro Sánchez, onde o único deputado no Congreso do BNG, Néstor Rego, asinou un acordo pobre e ambiguo co PSOE, do cal se cumpriu moi pouco. Cando ese voto non era necesario para que o PSOE e Podemos obtivesen o goberno.

O BNG di que non ten as mans atadas, pero participou da investidura do mesmo Pedro Sánchez que recibe ao Rei o Día da Patria Galega e que permite que a División Aguia pinte as cores de España no ceo, nun exercicio de auténtica provocación. E expoñen que a solución aos problemas de Galicia é simplemente que o BNG goberno no parlamento galego e teña máis deputados no Congreso para negociar mellor co goberno central.

Esta confianza cega nas institucións parlamentarias do BNG non ten saída, ademais de non dar solución aos padecementos actuais da clase traballadora, que non poden esperar varios anos ata as eleccións. Pódense conseguir vitorias parciais unificando as loitas actuais de sectores de vangarda da clase traballadora, como os traballadores do metal en Vigo ou os obreiros da fábrica de Alcoa, que protagonizan unha loita heroica para evitar o peche da fábrica, entre outros. O BNG ten capacidade e responsabilidade para facelo ao dirixir ao principal central sindical, a CIG. Ademais, a experiencia de Unidas Podemos pactando co PSOE e traizoando gran parte do seu programa (como ben critica o BNG) amosa que o mesmo pasaría nun goberno bipartito galego co PSOE, que ademais sería dependente dos fondos do goberno central. De feito, xa coñecemos unha experiencia similar co bipartito de 2005 a 2009, onde, mesmo antes da crise económica, o BNG cedeu gran parte do seu programa nese goberno de coalición autonómico.

As outras manifestacións: a “extrema esquerda” galega

Ás 12:30 tivo lugar outra manifestación, tamén desde a Alameda de Santiago de Compostela, co lema “Contra ou fascismo e a ditadura do capital” e rematou en Praza Cervantes. Esta foi convocada por 10 organizacións republicanas e independentistas: Agora Galiza- Unidade Popular, a Asemblea Republicana Galega, Estudantes Antifascistas, Colectivo Republicano de Redondela, Cedeira pola Esquerda, Partido Comunista dos Pobos de España(PCPE) e os comités antifascistas de Compostela, Lourinha e Vigo.

Os discursos que se pronunciaron tiveron un carácter claramente ultraesquerdista e desligado das demandas actuais da clase traballadora galega. Consideramos que a extrema dereita actual non se pode considerar aínda fascista, aínda que esta situación poida mudar se se produce un forte auxe da loita de clases e estas organizacións son alentadas pola propia burguesía para estender a violencia contra as organizacións obreiras. Ademais, a defensa dun “socialismo” abstracto, sen expor medidas programáticas que poidan chegar a impactar nos sectores máis avanzados da clase obreira en loita, non se pode chegar a outra cousa que ao illamento e ao sectarismo.

Por outra banda, non podemos subscribir a defensa sen concesións da burocracia restauracionista do capitalismo en Cuba. Opoñémonos ao bloqueo imperialista estadounidense, e consideramos que aínda quedan conquistas da revolución cubana que hai que defender. Pero a casta burocrática que dirixe o país é a mesma que rouba ao pobo traballador cubano vía corrupción, e que fai grandes negocios con capitalistas españois, como Hoteis Meliá, ou empresas chinesas e rusas no porto da Habana, avanzando na restauración do capitalismo na illa. Nesta nota expoñemos a nosa posición respecto diso.

Por outra banda, as Assembleias Abertas Independentistas, unha organización social impulsada por Causa Galiza, realizaron unha pequena manifestación ás 13:00, onde celebraron a absolución dos 12 presos independentistas, acusados inxustamente pola Audiencia Nacional Esta manifestación tivo un marcado carácter reintegracionista e autonomista, xa que as Assembleias Abertas Independentistas cuestionan ao partido como forma válida de organización política para a liberación nacional e social do pobo galego.

Defender o dereito de autodeterminación desde e para o pobo traballador galego

Quen militamos na CRT consideramos que a defensa dos dereitos lingüísticos e democráticos do pobo galego, o dereito do pobo galego á súa autodeterminación e mesmo á súa separación do Estado español, só pode conquistarse mediante a mobilización continuada da clase traballadora galega, en alianza cos pobos do resto do Estado español, para tombar o Réxime do 78.

Neste senso non temos ningunha confianza nas burguesías nacionais, que amosaron en Eukal Herria e Catalunya ser parte do Réxime e pactar coa burguesía española para manter os seus beneficios. No caso galego non existe unha burguesía que apoie un proxecto nacionalista, pero o BNG empéñase en “ampliar” e “sumar”, seducindo á pequena e mesmo mediana burguesía, o que para nós é un erro. Un partido que pretenda a liberación nacional e social do pobo galego debe de ter independencia de clase, e centralidade na loita obreira e social, e desde aí expor propostas e programa para todos os sectores oprimidos da sociedade.

Por iso para nós non vale ter de compañeiros de viaxe a partidos como o PNV ou ERC, que rematan apoiando ao goberno falsamente “progresista”. Este último apoiando incluso o polémico decreto dos interinos, que posiblemente suporá grandes recortes no sector público.

No caso galego, ademais, podemos falar dunha verdadeira opresión económica, que algúns denominan de colonial (o cal non cabe discutir agora aquí), onde priman o extractivismo de materias primas e a destrución ambiental. E onde esas empresas tributan os seus beneficios en Madrid. Por outra banda, o sector industrial galego está nunha fonda crise, e preténdese substituir en moitos casos pola hostalería e o turismo, que xeran empregos de moita menor calidade e maior precariedade.

Non son as empresas nin os gobernos capitalistas os que poden mudar esta situación e tomar as medidas que precisamos. Só a clase traballadora galega pode levar a cabo exitosamente as tarefas económicas, democráticas e ambientais que require con urxencia a nosa terra.

Por isto, fronte á cegueira dos partidos como o BNG sobre a importancia e protagonismo que deben ter as loitas obreiras, o que debemos é propiciar a unión de sectores de obreiros organizados baixo un programa que combine estas demandas. Urxe a construción dunha organización política que poida facerlle verdadeira competencia aos partidos do réxime e que aposte por romper con eles á vez que expón un programa propio de independencia de clase. Unha nova esquerda galega anticapitalista, que fuxa do sectarismo autoproclamatorio e non caia no oportunismo ou a capitulación ao réxime capitalista español.