A estas alturas, que a Cifuentes lle regalaron un Máster na Universidade Rey Juan Carlos (URJC) sen asistir a clase, aprobado materias, defendido a súa TFM e con acta falsificada polo medio, é un feito máis que probado.
Martes 10 de abril de 2018
Un feito así non podería suceder sen a colaboración expresa das autoridades universitarias, empezando polo propio Reitor, Javier Ramos, que agora trata de desmarcarse para salvar os trastes.
Pero isto é só a punta do iceberg; convén lembrar que Javier Ramos é o herdeiro directo de Fernando Suárez, o famoso Reitor “ copión” vinculado por lazos familiares ao franquismo. Ramos foi elixido a dedo polo seu antecesor, e chegou ao seu actual posto tras “gañar” unhas eleccións nas que foi o candidato menos votado.
Como é isto posible? Grazas ao sistema electoral universitario, fixado pola Lei Orgánica de Universidades (LOU), que outorga aos catedráticos un poder absolutamente maioritario pasando por encima dos intereses do 95% restante da comunidade universitaria, nunha URJC repleta de estómagos agradecidos ao PP.
Pero nin Cristina Cifuentes nin a URJC son un caso illado, senón tan só unha expresión do sistema universitario absolutamente antidemocrático, vinculado a grandes empresas privadas, sustentado sobre redes clientelares e dirixido por unha caste universitaria patriarcal que se mostra abertamente corrompida.
O mesmo sistema universitario que imposibilita compaxinar estudos e traballo -a pesar do que diga Cifuentes- grazas ás contrarreformas universitarias que expulsaron a centenares de miles de estudantes por non poder facer fronte ás taxas cada vez máis elevadas e con bolsas cada vez máis escasas. O mesmo sistema universitario dirixido polo BBVA, Endesa, O Santander e outras grandes empresas xunto a representantes dos partidos do Réxime como o PP ou o PSOE a través dos Consellos Sociais, máximo organismo da universidade onde se decide que estudamos, canto nos custa, ou o soldo do equipo reitoral.
O mesmo sistema universitario que se sustenta sobre a precariedade do profesorado asociado, dos servizos privatizados e, por suposto, da estafa das prácticas para estudantes, tan abusivo que, en ocasións, ata a Inspección de Traballo ten que decretar coa boca pequena a súa ilegalidade como ocorreu cos e as bolseiras OPE da Universidade Autónoma de Madrid.
Un sistema universitario dirixido por castes case medievais como o que impera en todas as universidades, con todo, non pode ser máis que o reflexo da decadencia do réxime político herdeiro de Franco que aínda rexe os destinos do Estado español. Como é tamén o reflexo da corrupción conxénita á caste política de partidos capitalistas que son os seus alicerces, como o PP e o PSOE, con case un milleiro de imputados por corrupción.
Unha moción de censura para que goberne o PSOE ou unha gran folga estudantil para que botar a Cifuentes coa loita?
Ante o escándalo que significa a falsificación de documentos públicos, o PSOE presentou na Asemblea de Madrid unha moción de censura contra Cristina Cifuentes, que será debatida e votada entre o 13 de abril e o 7 de maio, co apoio de Podemos. Ambos piden a Cidadáns, que se debate entre seguir sostendo ao PP na Comunidad de Madrid ou aproveitar a crise para seguir encumbrándose como recambio da dereita, que apoie a moción. Íñigo Errejón chegou mesmo a pedirlle a Cidadáns "máis coraxe democrática" e que apoie a moción para botar a Cifuentes.
O resultado da operación -se prosperase- non sería outro que Ángel Gabilondo do PSOE fose o novo presidente da Comunidad de Madrid. Estamos a falar do mesmo PSOE que por acción e omisión promoveu a privatización e elitización das universidades públicas, que se serve desas mesmas redes clientelares en universidades como a Carlos III, considerada o seu feudo, a propia URJC e outras, tal e como denunciou en varios medios o mesmo profesor que destapou a “trama Cifuentes”-. Pero, ademais, un partido do réxime que tamén é parte dos principais escándalos de corrupción que se destaparon nos últimos anos.
Tráfico de influencias, facilitadores, contratos públicos a dedo, falsificación de documentos públicos e de informes técnicos, prevaricación, extorsión, sobrefacturación, fraude a facenda, financiamento ilegal e contabilidade B, sobresueldos en sobres, recualificación urbanística, subornos e agasallos, malversación de fondos públicos, enriquecemento ilícito, branqueo de capitais, son só algunhas das prácticas dos personeros do Estado e a clase á que representan, xa sexa que militen nas filas do PP ou do PSOE.
Por iso, chamar á mobilización ao PSOE e presentalo como unha alternativa como fan Podemos e o Sindicato de Estudantes, é lavarlle a cara a un partido completamente corrupto, que nos feitos sostén ao PP no Goberno, que apoia o 155 e a represión contra o pobo de Catalunya, e que, ademais, forma parte esencial do réxime universitario clientelar. De feito, o propio Gabilondo, ex Reitor da UAM e expresidente da Conferencia de Reitores de Universidades Españolas ( CRUE), é un “ excelentísimo” membro da caste universitaria. "Un recambio do PP non pode ser nunca unha solución", di Podemos. É certo. Pero un goberno dos social-liberais do PSOE, tampouco.
A caída illada de Cristina Cifuentes e o actual Reitor da URJC, non supón máis que un cambio dunhas caras por outras. Fronte a iso, temos que impugnar o sistema universitario de conxunto, ligado ás grandes empresas, corrupto e baseado na precariedade, así como ao réxime político que o sustenta.
Desde Pan e Rosas e Armas da Crítica chamamos á organización de grandes asembleas de base e democráticas en todas as universidades e centros de estudo, desde as que impulsar un plan de loita coa perspectiva dunha folga xeral estudantil para botar a Cifuentes, Ramos e toda a caste universitaria coa mobilización, non cunha moción de censura para que goberne o PSOE. Hai que desatar a loita estudantil, para que conflúa co resto de sectores sociais, como as mulleres, os pensionistas, os migrantes ou os traballadores de Amazon, que enfrontan as políticas deste goberno e o seu réxime.
Porque queremos que a universidade deixe de ser un alicerce fundamental deste réxime e pase a ser a punta de lanza para, como dicían os estudantes do Maio Francés, “pasar da crítica da universidade de clases á crítica da sociedade de clases”.
