Aniversario. Clara Zetkin sobre Rosa Luxemburg: “A obra de toda a súa vida foi preparar a revolución”

Rosa Luxemburg foi asasinada aos 47 anos, no marco da insurrección dos Consellos obreiros en Alemaña, baixo a represión dun goberno socialdemócrata. Reproducimos as palabras que escribiu Clara Zetkin, o seu gran amiga e camarada, tras a súa morte en 1919.

Pódeche interesar: “Rosa Luxemburgo, la rosa roja del socialismo”

En Rosa Luxemburgo vivía unha indomable vontade. Dona sempre de si, sabía atizar no interior do seu espírito a chama disposta a brotar cando fixese falta, e non perdía xamais o seu aspecto sereno e imparcial. Afeita dominarse a si mesma, podía disciplinar e dirixir o espírito dos demais. A súa sensibilidade exquisita movíaa a buscar puntos de apoio para non deixarse arrastrar polas impresións externas; pero baixo aquela aparencia de temperamento reservado, escondíase unha alma delicada, profunda, apaixonada, que non só abrazaba como seu a todo o humano, senón que se estendía tamén a todo ser vivente, pois para ela o universo formaba un todo harmónico e orgánico. Cantas veces aquela a quen chamaba "Rosa a sanguinaria", toda fatigada e atafegada de traballo, detíñase e volvía atrás para salvar a vida dun insecto extraviado entre a herba! O seu corazón estaba aberto a todas as dores humanas. Non carecía nunca de tempo nin de paciencia para escoitar a cuantos acudían a ela buscando axuda e consello. Para si, non necesitaba nunca nada e privábase con gusto en grao sumo necesario para darllo a outros.

Severa consigo mesma, era toda indulxencia para cos seus amigos, cuxas preocupacións e penas a entristecían máis que os seus propios pesares, a súa fidelidade e a súa abnegación estaban por encima de toda proba. E aquela a quen se tiña por unha fanática e unha sectaria, rebozaba cordialidade, enxeño e bo humor cando se atopaba rodeada dos seus amigos. A súa conversación era o encanto de todos. A disciplina que se impuxo e o seu natural decoro ensináranlle a sufrir apertando os dentes. Na súa presenza parecía desvanecerse todo o que era vulgar e brutal. Aquel corpo pequeno, fráxil e delicado albergaba unha enerxía sen igual.

Sabía esixir sempre de si mesma o máximo esforzo e xamais fallaba. E cando sentía a piques de sucumbir ao esgotamento das súas enerxías, impúñase para descansar un traballo aínda máis pesado. O traballo e a loita lle infundían alentos. Dos seus beizos de cando en cando saía un "non podo"; en cambio, o "debo" acotío. A súa delicada saúde e as adversidades non facían madeixa no seu espírito. Rodeada de perigos e de contrariedades, xamais perdeu a seguridade en si mesma. A súa alma libre vencía os obstáculos que a cercaban.

Pódeche interesar: Karl Liebknecht e Rosa Luxemburgo, por León Trotsky

Mehring ten farta razón cando di que Luxemburgo era a máis xenial discípula de Carlos Marx. Tan claro como profundo, o seu pensamento brillaba sempre pola súa independencia; ela non necesitaba someterse ás fórmulas rutineiras, pois sabía xulgar por si mesma o verdadeiro valor das cousas e dos fenómenos. O seu espírito lóxico e penetrante enriquecíase coa instrución das contradicións que ofrece a vida.

As súas ambicións persoais non se colmaban con coñecer a Marx, con dominar e interpretar a súa doutrina; precisaba de seguir investigando por conta propia e crear sobre o espírito do mestre. O seu estilo brillante permitíalle dar realce ás súas ideas. As súas teses non eran xamais demostracións secas e áridas, circunscritas nos cadros da teoría e da erudición. Chispeantes de enxeño e de ironía, en todas elas vibraba a súa contida emoción e todas revelaban unha inmensa cultura e unha fecunda vida interior. Luxemburgo, gran teórica do socialismo científico, non incorría xamais nesa pedantería libresca que o aprende todo na letra de molde e non sabe de máis alimento espiritual que os coñecementos indispensables e circunscritos na súa especialidade; o seu gran afán de saber non coñecía límites e o seu amplo espírito, a súa aguda sensibilidade, levábana a descubrir na natureza e na arte fontes continuamente renovadas de goce e de riqueza interior.

No espírito de Rosa Luxemburgo o ideal socialista era unha paixón avasalladora que todo o arroiaba; unha paixón, á vez, do cerebro e do corazón, que a devoraba e aburábaa a crear. A única ambición grande e pura desta muller sen par, a obra de toda a súa vida, foi a de preparar a revolución que había de deixar o paso franco ao socialismo. O poder vivir a revolución e tomar parte nas súas batallas, era para ela a suprema @dicha. Cunha vontade férrea, cun desprezo total de si mesma, cunha abnegación que non hai palabras con que expresar, Rosa puxo ao servizo do socialismo todo o que era, todo o que valía, a súa persoa e a súa vida. A ofrenda da súa vida, á idea, non a fixo tan só o día da súa morte; déralla xa anaco a anaco, en cada minuto da súa existencia de loita e de traballo. Por isto podía lexitimamente esixir tamén dos demais que o entregasen todo, a súa vida mesmo, en aras do socialismo. Rosa Luxemburgo simboliza a espada e a chama da revolución, e o seu nome quedará gravado nos séculos como o dunha das máis grandiosas e insignes figuras do socialismo internacional.

Pódeche interesar: O asasinato de Rosa Luxemburgo e Karl Liebknecht, crime da socialdemocracia