A subcomisión do Congreso dos Deputados para o “Pacto Social e Político polo Ensino” perfílase como un verdadeiro “comité de loita” contra a escola pública. Prepararnos e organizarnos para enfrontar os ataques que se achegan tórnase urxente.
Alberto Fernández Vigo
Miércoles 14 de febrero de 2018
O “Pacto nacional polo Ensino”, na eufemístico linguaxe de Albert Rivera, centra estes días o traballo da subcomisión parlamentaria impulsada para tal fin. Un borrador de 15 puntos que procuraría contar con amplo consenso parlamentario, polo menos na figura de PP, PSOE e C´ s e que foi saudado calorosamente por diversos medios como un intento de “deixar de lado ideoloxías e intereses electorais”, como recollía o diario “El País” a pasada semana.
Cruzada contra a educación pública
Mais, que hai detrás desta fraseoloxía benevolente? En realidade, todos estes chamamentos á “unidade” e ao “consenso” tratan de pasar páxina, aínda que só sexa superficialmente, da desgastada e reprobada socialmente política educativa do exministro do PP, José Ignacio Wert. Trátase de branquear e facer máis amable a LOMCE, contando, esta vez, cun amplo apoio do arco parlamentario para xustificala publicamente, á vez que darlle unha nova volta á mesma, asegurando os seus aspectos regresivos fundamentais e proseguindo o asedio ó ensino público.
Se algo caracterizou a este goberno do PP (por non remontarnos máis atrás), é a ofensiva contra a escola pública, atacada dende todas as frontes e que deixou un panorama desolador. Suba da relación de alumnos por profesor nos nosos centros, ausencia de medios materiais, recortes en bolsas e endurecemento dos seus requisitos, suba de matrículas e taxas universitarias, o 3+2… e, por suposto, a LOMCE, a chamada lei- Wert, que expón unha volta á escola franquista. Nos últimos meses mesmo se falou dun novo “ MIR”, que só precarizaría aínda máis a profesión do docente.
As perspectivas indican que esta vai ser a tendencia. Segundo cifras do propio goberno, prevese un investimento do 3,8% do PIB en 2018, do 3,7% en 2019 e do 3,6% en 2020. É dicir, un orzamento cada vez máis exiguo, cando a media europea é do 4,9%.
Ademais convén lembrar que o PP só puido recortar e axustar porque contou en todo momento coa axuda, directa ou indirecta, desa oposición cómplice que son PSOE e C´s. Pero, cal foi o rol das direccións sindicais en todo este tempo?
“Ministros sen carteira” do PP
Desaparecidos, e non precisamente en combate, é onde estiveron as burocracias sindicais de CCOO e UXT durante a maior parte da lexislatura de Rajoy. No terreo educativo, sucedeu, de forma directa ou indirecta, algo similar. Desde a gran folga de toda a comunidade educativa do 24 de outubro de 2013, que puxo á orde do día a posibilidade de forzar a dimisión do entón ministro Wert e abrir un escenario que permitise rexeitar toda a batería de ataques que estaban encima da mesa, toda a política das direccións oficiais consistiu en manobrar e contemporizar, co obxectivo de desactivar o gran movemento da Marea Verde.
Este foi o rol da chamada “Plataforma Estatal pola Escola Pública”, dirixida por CCOO, UXT e CEAPA (principal confederación de nais e pais de alumnos do Estado español), pero onde participan tamén diversas organizacións estudantís, con maior ou menor implantación en facultades e centros de
estudo, como a Fronte de Estudantes (orientado polo PCPE) ou o Sindicato de Estudantes (liderado por Esquerda Revolucionaria).
Erguer un gran movemento estudantil de base para loitar contra os recortes
Na nosa opinión, unha loita vitoriosa contra os axustes educativos (burocracia sindical inclusive), pasa por desenvolver unha ampla fronte única para a loita, buscando unir a estudantes, profesores, nais e pais nun gran movemento que busque confluír con outros sectores en loita, como o movemento de mulleres ou as propias loitas laborais non estritamente educativas.
Pero non será entre as catro paredes das reunións da Plataforma Estatal onde se logrará isto, nin moito menos mediante xestións diplomáticas para persuadir ás direccións sindicais burocráticas que o hexemonizan.
A política de “presionar” para acadar un acordo “por arriba” coas burocracias sindicais que se resisten a loitar, como a que nos feitos levan a cabo o Sindicato de Estudantes e a Fronte de Estudantes, non só resulta estéril, senón que ao mesmo tempo colabora con “lavarlles a cara” a CCOO e UXT.
Se o que queremos é rematar coa sangría do ensino público e os ataques do Goberno, do que se trata é de impulsar a autoorganización de decenas de miles de estudantes en cada instituto, en cada centro e en cada facultade, cun programa de independente das distintas variantes reformistas e as burocracias sindicais.
É dicir, que se oriente sistematicamente cara á confluencia co movemento de mulleres e as diversas loitas de resistencia que vén librando a clase traballadora, para soldar a unidade por baixo do que as burocracias reformistas dividen por arriba. Só así é posible organizar e poñer en movemento unha forza material capaz de impoñer a fronte única e romper en liñas de clase a todas aquelas plataformas que só serven para dar balóns de osíxeno a este goberno anti-social.
É por esta estratexia e tarefas polas que loitamos as distintas agrupacións estudantís impulsadas pola CRT e independentes en Madrid, Catalunya, Zaragoza ou Galiza. Pelexamos por achegar, de forma modesta pero tenaz, á construción dun movemento estudantil combativo, antiburocrático e pro-obreiro, que rexeite todos os ataques á escola pública e que se converta nun ariete na loita contra o Réxime do ´78 e as forzas políticas que o sosteñen.
