O próximo 19 de abril a mocidade estudantil galega baleirará as aulas e irá á folga. Durante meses, asembleas de base ao longo de toda a xeografía do país estiveron traballando para asegurar o éxito da convocatoria. Profundar o debate e a reflexión acerca de cuestións programáticas, estratéxicas e de método, contribúe a armarnos teoricamente para pelexar por levantar unha práctica xenuinamente revolucionaria na batalla pola defensa dos nosos dereitos. Esta reflexión pretende ser unha achega desde a AE Rosa Luxemburgo e a Corrente Revolucionaria de Traballadores e Traballadoras (CRT) para contribuír a ese proceso.
Martes 17 de abril de 2018
Foto: Erguer
Ofensiva contra a mocidade e os dereitos democráticos: pasemos á acción!
O asedio á educación pública foi unha constante do goberno do Partido Popular durante os últimos anos, por non remontarnos máis atrás. Como denunciamos desde as páxinas de Izquierda Diario, “se algo caracterizou ao goberno do PP, así como aos anteriores, é a ofensiva contra a escola pública, atacada desde todas as frontes, o que deixou un panorama desolador. Aumento da relación de alumnos por profesor nos nosos centros, ausencia de medios materiais, recortes en bolsas e endurecemento dos seus requisitos, subida de matrículas e taxas universitarias, o 3+2… e, por suposto, a LOMCE, a chamada lei- Wert, que expón unha volta á escola franquista”.
Pero tamén os nosos dereitos democráticos máis elementais atópanse hoxe baixo ataque. Desde Catalunya a Altsasu, pasando por twitteros, sindicalistas ou raperos, ata o propio movemento de mulleres en loita contra o patriarcado. A ofensiva reaccionaria do Réxime da 78 busca reprimir a todas as voces disidentes.
Por iso, o chamamento á xornada de folga estudantil para o próximo 19 de abril realizado por asembleas de base e colectivos ao longo e ancho de toda Galiza é totalmente oportuno. Como di esa consigna habitual xa nas mobilizacións galegas, “a loita é o único camiño”.
Erguer - Estudantes da Galiza fai un chamamento á folga
O pasado mércores, Erguer- Estudantes dá Galiza facía pública a través dunha rolda de prensa a súa posición con respecto á convocatoria, anunciando que tamén chamaba á folga baixo a reivindicación central, “Por unha lei galega de educación”. Erguer é na actualidade a principal organización estudantil galega, de carácter nacionalista e referenciada politicamente no BNG.
Aínda que o chamamento público fágase a poucos días da folga e cando a maior parte do traballo de construción da mesma xa estaba en marcha, é unha boa noticia que Erguer decida secundar a convocatoria, pois só pode contribuír a facela máis forte. Será precisamente de forma unitaria e masiva que poderemos pensar en torcerlle o brazo ao Partido Popular e ao reaccionario Réxime do 78. É de lamentar que outras organizacións, como o propio Sindicato de Estudantes (SE), non decidisen seguir o mesmo camiño.
Por un programa de independencia de clase e internacionalista para a mocidade, un chamamento ao debate
A principal esixencia que expón Erguer para chamar á mobilización é a loita “Por unha lei galega de educación”. Como explican na súa páxina web: “É necesario un marco educativo propio para o noso país que garanta que podamos estudar na nosa lingua a través do estrito cumprimento do Plan Xeral de Normalización Lingüística, que a LOMCE vulnera. Unha Lei Galega de Educación deseñada pola comunidade educativa é a oportunidade para reverter todas as medidas neoliberais aplicadas no noso sistema educativo e para construír un modelo distinto, pensado por e para as estudantes galegas: un ensino pedagóxico, feminista, democrático, público e de calidade.”
Neste parágrafo poderíase resumir a orientación estratéxica de Erguer. Desde a Agrupación Estudantil Rosa Luxemburgo temos diferenzas políticas importantes con esta orientación que nos gustaría sinalar publicamente, como unha forma de achegar ao debate e contribuír á pelexa por unha política que sirva ao movemento estudantil para impoñer os seus reclamos e vencer. Vexamos isto máis de preto.
“É necesario un marco educativo propio para o noso país que garanta que podamos estudar na nosa lingua a través do estrito cumprimento do Plan Xeral de Normalización Lingüística, que a LOMCE vulnera.”
Na nosa opinión, dentro dos estreitos límites do Réxime do 78, unha lei elaborada en Compostela non supoñería unha diferenza cualitativa con respecto a outra elaborada en Madrid. Non é unha cuestión de localización xeográfica. E é que, pensamos, sería utópico esperar ao traballo dun hipotético parlamento “progresista” galego, que cos seus decretos e leis vaia a reverter o asedio á escola pública, conseguir a gratuidade da universidade ou poñer fin á ofensiva reaccionaria e españolista do propio Réxime. Un parlamento que xa hoxe é incapaz de facer cumprir o morno Plan Xeral de Normalización Lingüística, polo demais, completamente insuficiente para reverter a sanguenta perda de galego- falantes e demais ataques á lingua e cultura galegas.
É máis. Ningún executivo autonómico, sexa abertamente dereitista ou “do cambio”, poderá conseguir unha relación de forzas tal necesaria para impoñer os reclamos arriba mencionados; relación de forzas que só a mobilización e a loita de masas pode dar de si. Subordinar a mesma e canalizala cara ao parlamentarismo sería unha trampa para o movemento.
“Unha Lei Galega de Educación deseñada pola comunidade educativa é a oportunidade...”
Cando Erguer fala de “comunidade educativa”, entendemos, refírese ás burocracias sindicais, cómplices da actual situación de paz social e desmobilización, as direccións actuais de Pais e Nais, subordinadas dunha ou outra maneira ao BNG e, no terreo estudantil, a eles mesmos.
Por oposición, pensamos que poñer en pé un movemento estudantil de combate pasa por declararlles a guerra aos conservadores aparellos sindicais de CCOO/UXT, así como a todas as direccións cómplices que, de forma directa ou indirecta, cunha linguaxe ou outro, contribúen a manter a política de “paz social”. Ao noso parecer, a solución pasa por ligarnos á clase traballadora, esixindo e reivindicando á esquerda sindical, onde se sitúa a CIG, a máis ampla unión na loita e para a loita. Por un programa de combate baseado na mobilización social, rompendo con calquera política de división das filas obreiras e conquistando unha fronte única para a defensa dos dereitos sociais hoxe atacados. Nin por un momento esquecemos ás nosas familias obreiras ou o futuro que nos espera á saída da nosa vida escolar. Nin por un momento esquecemos que os estudantes de hoxe somos os asalariados de mañá.
“...para reverter todas as medidas neoliberais aplicadas no noso sistema educativo e para construír un modelo distinto, pensado por e para as estudantes galegas: un ensino pedagóxico, feminista, democrático, público e de calidade. “
Non só se trata de medidas “neoliberais”. Trátase da única resposta que é capaz de dar o Réxime do 78 á mocidade obreira en tempos de crise capitalista. Esperar medidas “ anti-neoliberais” por parte deste Réxime, sen tocar os seus puntos de apoio fundamentais, é dicir, o gran capital e todo o aparello do Estado que se levanta para impoñer a súa vontade, é algo completamente utópico.
Ese ensino ao servizo das familias obreiras, as mulleres e a mocidade, só pode ser conseguida a través da mobilización social máis profunda, de xeito conxunto cos mozos e estudantes do resto do Estado que afrontan nosos mesmos problemas e enfrontan a nosos mesmos inimigos, levantando unha estratexia de transformación social e de ruptura co Réxime do 78. Só a través da loita da mocidade, en alianza coa clase traballadora e os sectores sociais oprimidos, e sobre as ruínas do Réxime, poderemos impoñer a apertura de verdadeiros procesos constituíntes onde todas as cuestións craves que afectan as nosas vidas sexan discutidas. Só un goberno dos traballadores, de ruptura co capitalismo, pode asegurar un futuro digno para a mocidade.
A construción dunha organización xuvenil como ferramenta revolucionaria é unha aposta estratéxica
Un/a revolucionario/a fórxase no espírito da crítica permanente, incluída a súa propia organización. E as organizacións, os programas e os prognósticos corríxense e examinan á luz da propia práctica do movemento. Cremos que unha discusión honesta pode contribuír a elevar o nivel político e pertrecharnos teoricamente para achegar ao rol de avanzada na loita pola transformación social que a mocidade, en alianza coa clase traballadora e outros sectores sociais oprimidos, está chamada a dar.
Os mozos que formamos parte da AE Rosa Luxemburgo reivindicamos plenamente esta perspectiva. O noso interese e afán por desenvolver unha estratexia xenuinamente revolucionaria están postos ao servizo de construír unha organización xuvenil de masas que xogue o papel de ferramenta ao servizo da loita pola transformación social. E tal organización non xurdirá de forma evolutiva, polo “engorde” numérico das organizacións xuvenís hoxe existentes, senón que só poderá emerxer na loita e a través da loita, mediante debates, prácticas e experiencias comúns que contribúan á aproximación política e estratéxica entre correntes afíns.
De forma modesta pero tenaz, esa é a aposta estratéxica pola que apostamos. En consecuencia, as páxinas de Esquerda Diario estarán abertas a calquera tipo de réplica por parte dos compañeiros de Erguer- Estudantes dá Galiza. Este xoves todos e todas á folga!
